વિજોગ

ઘન આષાઢી ગાજિયો, સળકી સોનલ વીજ,

દૂરે ડુંગરમાળ હોંકારા હોંશે દિયે,

મચવે ધૂન મલ્હાર કંઠ ત્રિભંગે મોરલા,

સળકે અન્તરમાંહ્ય સાજણ ! લખલખ સોણલાં.

ખીલી ફૂલ બિછાત, હરિયાળી હેલે ચડી,

વાદળની વણજાર પલ પલ પલટે છાંયડી.

ઘમકે ઘૂધરમાળ સમદરની રણઝણ થતી,

એમાં તારી યાદ અંતર ભરી ભરી ગાજતી.

નહિ જોવાં દિનરાત : નહિ આઘું ઓરુ કશું;

શું ભીતર કે બહરા, સાજણ ! તું હિ તું હિ એક તું.

નેણ રડે ચોધાર તોય વિજોગે કેમ રે ?

આ જો હોય વિજોગ, જોગ વળી કેવા હશે ?

-------------મનસુખલાલ ઝવેરી